Güzel günlüklerim vardı. Bir de, asla günlüklerim kadar güzel olmayan günlerim.

Günler günleri kovalıyor. Günler günleri aynen tekrarlıyor. Yoruluyorlar. Yaşamaktan değil, yaşayamamaktan yoruluyorlar…

Aşkın olduğu yerde er ya da geç ayrılık vardır.

Bazen böyle birdenbire yaralanıveririz. Ama her yara iyileşir. Eninde sonunda kabuk bağlar, üstünü kapatır. Gözlerden saklanır. Çünkü hiçbir yara görülmek istemez.

Bedenlerimizi şekle sokmak için ne çok uğraş veriyoruz. Hâlbuki beyinlerimizi, düşünce ve algılarımızı geliştirmek için çabamız ne kadar az...

Bir mesafe olmalı. Düşmanınla senin aranda, yediğin darbeyle iç organlar arasında, bireyle toplum arasında, geçmişle bugün arasında, anılarla vicdan arasında… bu hayatta yaptığın ya da hissettiğin her şeyde bir mesafe olmalı.  Mesafe seni korur…

Elmas bir gözdür yürek. Ve çizilmeye görsün bir kere, artık hep sedefsi bir yırtıkla bakacaktır cümle aleme.

Bürokratik düzenlemeler, evli çiftlerin bebeklerini kurtarmak için gösterdikleri özeni evlilik dışı doğan bebekler için göstermiyordu anlaşılan. Babasız bir çocuk neticede bir piçti ve İstanbul da bir piç, sallanan bir diş gibi her an düşmeye hazırdı.

Belki aşk sevgiliyi kazanmayı değil, onda kendini kaybetmeyi gerektirir.

Sevmek çiftleşmek değil, tekleşmektir..

Her ölüm erken ölümdür.

Cevap veriyorum zamanla her şey geçer diyen akıllılara; geçen tek şey zamandır anlayan, anlatsın anlamayanlara.

Biliyorum sana giden yollar kapalı.

Acı çektikçe insan olgunlaşırmış. Yalan be! İlk önce kalbin kırlır, sonra çürümeye başlarsın.

Güzelsin sevgilim. Ama çok yakından.

Uğraşamam dünümle ve dünümdekilerle. Ben yarına bakarım yanımdakilerle.

Önce öp sonra doğur beni.

Pişman değilim, kırgınım biraz ama üzülmüyorum. Çünkü gittiğinde yeni bir şey öğrendim: artık her seviyorum diyene inanmıyorum.

Yalnızlık bir ovanın düz oluşu gibi bir şey.

Doğru yerde yanlış kişi olmadık ama yine de sevilmedik. Anladım ki; yanlış yerde, doğru kişi olduğumuz için terk edildik.