O kadar yoruldum ki artık hayattan, yoldan geçen bir taksiyi çevirip; Uzaklaşan hayallerimi takip et diyesim var.

Niçin yağmur yağıyor, neyi ıslatmak istiyor acaba? Bahçe desen ıslak, cadde desen ıslak, ıslatmak istediği gözlerimse eğer, boş ver onlar zaten ıslak.

Bu şehirden her gidişinde şehri sanki ben uğurluyorum sen benden gideli çok oldu ama ben sana hala el sallıyorum.

Gerçekten inanıp sevseydin beni böyle sabahları bekler miydim hiç? Çoktan yanımda olurdun çoktan, gece üç beş nöbetlerine dikmezdin beni. Sensiz kaldığım ilk günden beri içimde bir umut vuslata dair.

Hanımefendi, beni hatırladınız mı? Bir süre önce solunuzdan düşürmüştünüz.

Bir gün beni nasıl paslı bir makasla nasıl da derinden budayıp gittiğini fark ettim. Yeni bir filiz veremeyecek kadar derindi kesip attıkların. Sensizlikle oluşmuş hastalığıma senin bile çare olamayacağını benim için artık çok gecikildiğini anladım.

Kime beni üzüyorsun desem, üzüyorsam konuşma benimle diyor. Biri de demiyor ki bundan sonra üzmeyeceğim.

Seni sevdim ne yazık ki söyleyemedim. Sen bir umuttun yüreğimde büyüttüğüm. Bazen karanlık gökyüzünde ışıldayan bir yıldız, bazen de göremediğim masum bir melektin. Ben ise seni senden habersiz seven biriydim.

Her sabah doğan güneş bir sabah doğmaz oldu, elleri ellerimden kayıp giden yıldız oldu, giderken bıraktığı tüm renkler siyah oldu.

Beni yokluğunla savaştırma, kaybederim.

Acı olan kaderimde mutlu olmak istedim sevgisiz yüreğimde bir ışık olursun diye bekledim.

Üzülme değmez sözünü duymaktan sıkıldım artık. Değmeyenlere üzülmüyorum ki ben, Üzüldüğüm şey; değmeyenlere yüreğimin değmiş olması.

En uzun süren sevdalar, yarım kalanlardır.

Umutlar da yiter, düşlerin ardından. Gülüşler de tükenir, gidenin ardından.

Unuttuğum bir şey olursa hatırlat demiştin, söyleme sırası geldi. Sen insansın.

Uyanmak istemiyorsan, berbat bir hayatın vardır. İşin ilginç yanı uyuyamıyorsan da, berbat bir hayatın vardır.

Çoğu zaman kendimden nefret etmeme sebep oluyorsun.

İnsan sandım seni yüreğimi verdim yetmedi duygularımı hayallerimi sevdamı verdim. Ama ne yaptın sen anlamadın, var olan her şeyi kirlettin adam sanmıştım seni. Bitti sana itimadım kayboldu duygularım çıkma karşıma bir tekmede ben atarım.

Bazen parmak uçlarına kadar üzer mi hayat adamı. Üzüyor işte.

Seni kaybetmeye başlasam, kendimi kazanır mıyım? Peki ne olmalı son cümlem, hoşça kal mı? Gitme kal mı?